امروز دستانم میلرزند. یه تیک ریز که دقت کنی میبینی، مثل پرش دست، آن را هم فقط وقتی دستانم ساکن میمانند متوجه میشوی. وقتی در حال تایپ کردن نیستم انگار بیشتر میشود. قبلا دکتر برای لرزش دستم قرص داده بود تا در کنار قرصهای خودم بخورم، ولی همان قرص عوارض دیگری داشت که ترجیح دادم نخورم. عوارضی مثل لکنت زبان و نداشتن تمرکز که همان ها را الان دیگر با خوردن قرصهای خودم هم دارم. یادمه از اول داشتم، از موقعی که شروع شد یک گپی پیش میآمد برایم در زمان، از مکالمه ها جا میماندم، حتی موقعی شد که از دیکته جا میماندم، نه یک کلمه دو کلمه، یک خط دو خط. Continue reading “شاید بهتر باشد به کسی نگوییم…”
سه نقطه‌ی من 