گاها خوبه وقتی آدم یه آهنگی رو که گوش میده زبون آهنگ رو نفهمه. اون وقت میتونه با آسودگی خیال بیشتری به موزیک گوش بده. گوشش آزاد تره تا آهنگ رو از نظر موسیقیایی بررسی کنه و بفهمه که این آهنگ چقدر واقعا خوبه. وقتی زبون آهنگ رو میفهمی خیلی از حواست میره به گوش دادن به خود شعر و سبک سنگین کردن اینکه شعر خوبه یا بده و در حق آهنگساز کم لطفی میشه.
همه ی این حرفا از اون جایی بر می آد که من وقتی آهنگ ترکی گوش میدم یه لذت خاصی میبرم.نه اینکه وقتی بقیه ی آهنگایی که زبونشون رو میفمم لذت نمیبرم ها…نه… این آهنگهای ترکی لذتشون مدل دیگریست… انگار دریچه های گوش باز میشن به روی تک تک تیکه های آهنگ… چون وقتی گوششون میدم با خودم میگم شعر رو که نمیفههم بذار ببینم خود آهنگ چیزی برای گفتن داره یا نه.
سه نقطه‌ی من 